Powróty do kraju i do domu

Z Bremy do Paryża samolotem Por. Pierre Cros

Artykuł z dziennika 'Druty' n°3 z maja 1945 roku(miesięcznik Stowarzyszenia jeńców wojennych w departamencie Herault)

Samolotem z Bremy do Paryża Wyjechali wczoraj, więcej niż 1000 osób. Dziś jestem pośród tysięcy następnych gotowych do wyjazdu. Zgrupowani po 27 osób czekamy od długich godzin na amerykańskie ciężarówki, które nas przetransportują na lotnisko w Paderborn. W rowach, które otaczają drogę leżą liczne puste puszki po konserwach amerykańskich, pozostałości po naszym ostatnim posiłku w Soest…I to ciągłe oczekiwanie na ciężarówki, które nie przyjeżdżają. Nagle widzę je, wyłaniające się zza zakrętu drogi, jedna, potem druga, potem trzecia, cały ciąg. Wielkie poruszenie, okrzyki, hałas silników.

Gwizd oficera, który dowodzi akcją. Załadowanie idzie bardzo szybko, nikt się nie ociąga. Siedzimy po więcej niż 30 w każdej ciężarówce, ponieważ chodzi o jak najszybsze wywiezienie jak największej ilości osób. Cała operacja nie trwa nawet 10 minut. Opuszczamy Soest, żegnając się z długim murem kolegów, którzy wyjadą w ciągu najbliższych dni. Do widzenia koledzy!

Żegnaj Oflagu. Żegnajcie druty i wieżyczki wartowników. Lecz również żegnajcie drodzy koledzy, którzy dzieliliście z nami ciężar 5 lat kajdan i którzy śpicie teraz na ziemi niemieckiej, ofiary bombardowania rozpoczętego kilka godzin przed naszym wyzwoleniem. Wsiąść do ciężarówki to rzecz banalna. Ale przebyć drogę w amerykańskiej ciężarówce, zapewniam was, to atrakcja, która nie ma sobie równych nawet w Luna Parku, szczególnie kiedy kierowca szaleje. Szatańskie tempo i oto już pokonaliśmy 50 km dzielących Soest od Paderborn. Samoloty już są na płycie czy trzeba będzie poczekać znów czekać?Czekać! Całe życie jeńca składa się na czekanie. Czekanie na wolność.

I to oczekiwanie jest najdłuższe. Czekanie na list lub paczkę, na godziny posiłków. Na dzień, w którym będzie można się najeść do syta. To z taką obawą patrzymy na płytę lotniska, której teren jest wciąż przed nami zamaskowany przez ogromne hangary.Jeszcze kilka obrotów kół i w końcu widzimy je-lotnisko-przedmiot naszych rozmów od wielu dni. Tak. Już są. Po środku płyty, w rzędzie, stoi 30 samolotów, czekając na nas by wzbić się w przestworza. Wsiadamy do każdej maszyny w grupach 25-osobowych.

Każdy siada wygodnie w fotelu i zapina pasy, ponieważ pilot, poprzez oficera tłumacza, uprzedza, że mogą być turbulencje. Zresztą wszystko jest przygotowane. Nawet wielki zbiornik dla tych, którzy poczują mdłości. Jest koło 5h, kiedy dwa motory startują. Oszałamiający hałas zmusza nas do ciszy. Zresztą nikt nie ma ochoty rozmawiać w tym momencie, kiedy opuszczamy ziemię naszej niewoli.

Zwiększa się pomruk silników, samolot powoli rusza na pas startowy.Widzę hangary, które sukcesywnie się oddalają, stając się w końcu małą brązową plamką na horyzoncie. Wzbijamy się, żegnaj niemiecka ziemio…

Uśmiechy goszczą na wszystkich twarzach i jeśli ktoś nie rozmawia, każdy wie dokładnie co myśli jego sąsiad. Pogoda jest przejrzysta. Widoczność bardzo dobra. Liczne przemysłowe miasta, nad którymi przelatujemy są tylko kupką gruzu. Oto Ren i Kolonia, Ren!Mała wstążka o metalicznym połysku, która wydaję się unikać wszelkiego kontaktu z kupą ruin, która kiedyś była Kolonią. Ale Ren jest już daleko i już blisko, niedługo Francja.

Pilot nas zawiadamia, że lecimy juz nad naszym krajem. W końcu! Oto Paryż z wieżą Eiffla, która dumnie wznosi się ponad stolicę. I ta mała wstążka to Sekwana. Uwaga lądowanie! Kierujemy się na wielką zieloną płaszczyznę, lekki wstrząs, i wylądowaliśmy. To Francja. Samolot w końcu zatrzymuje się przed dworcem w Bourgetet. Młodzi ludzie, młode dziewczyny są tam, czekają by nas poprowadzić do hali.Jest ledwo 7:00 kiedy wyskakuje z samolotu na francuską ziemię, którą opuściliśmy 5 lat wcześniej….w rzędach kierujemy się w stronę hali lotniska. Przy wejściu defilujemy pomiędzy podwójnym murem lotników, którzy prezentują nam broń. Koniec służenia?...Kajdany opadły. Tak jak paralityk wychodząc z cudownego basenu, tak i ludzie odżywają , powracają do życia.

Porucznik Pierre CROS,Oflag IID-IIB.