Jeniec, nawet ten, który nie myśli o natychmiastowej ucieczce, musi zachować dobrą formę fizyczną.
Tak, więc, po pierwszych dniach poświęconych na odzyskiwanie sił po trudach wojny i uwięzienia, również w celu wykorzystania pięknej pogody pomorskiego lata, które nie trwa zbyt długo, każdego ranka, grupa kierowana przez instruktora wykonywała ćwiczenia fizyczne.

Mieliśmy między nami kilku oficerów z batalionu w Joinville, którzy bardzo szybko zorganizowali sesje ćwiczeń, które odbywały się przez cały okres niewoli, zarówno w Bornym Sulinowie, jaki w Choszcznie.
Jednak nasze wycieńczone ciała nie było przygotowane na taki wysiłek, dlatego wielu z nas znalazło się w obozowym szpitalu, z lekarskim zakazem wykonywania ćwiczeń.Te zajęcia trochę niepokoiły Niemców: potwierdzi to zwykła anegdotka. Wśród zalecanych metod, zachwalanych przed wojną, szczególnie przez związek francuskich harcerzy, była metoda Heberta, która wywoływała dezaprobatę naszych strażników i trzeba było długich tłumaczeń by im wyjaśnić ,że nie chodzi o żadną propagandę.

W bornym Sulinowie, wielka przestrzeń otwierała przed nami duże możliwości do ćwiczeń, do których nie potrzebowaliśmy żadnego sprzętu. Dlatego wielu jeńców zainteresowało się ta formą spędzania wolnego czasu by poprawić swoją kondycję.

Ostra zima jednak ostudziła entuzjazm sportowców:kiedy temperatura spadała poniżej zera nie było łatwo wstać o poranku i zmierzyć się z mroźnym pomorskich powietrzem. W Choszcznie była wielka sala gimnastyczna, o wiele bardziej zachęcająca do ćwiczeń niż kamieniste podwórko.Podczas lata 1941r., aby zatwierdzić wysiłki i osiągane przez tych sportowców wyniki, powstało Kółko sportowe jeńca, wzorowane na kółkach istniejących we Francji. Jednak trzeba przyznać, że osiągane wyniki nie spełniały oczekiwań. Zapisało się do niego tylko 400 oficerów,
a ich poziom pozostawiał wiele do życzenia, tak, więc projekt szybko upadł.

Następnie przeszliśmy od prostych ćwiczeń do sportów, które wymagały sprzętu. Zaczęło się rozwijać lekkoatletyka, idealny sport indywidualny. Powoli rozpoczęła się rywalizacja pomiędzy najlepszymi atletami w obozie.

Od sportu indywidualnego, przeszliśmy do sportów zbiorowych. Oczywiście, zaczęto od piłki nożnej.
Place wokół każdego bloku, gdzie odbywały się apele, bardzo łatwo można było zmienić w boiska do piłki nożnej i każdy blok posiadał po kilka swoich drużyn. W momencie otwarcia bloków, w marcu 1941 roku, można, więc było zorganizować mecze, oprócz mistrzostw między blokami, odbywały się mecze przeciwników, np. aktywni i rezerwowi, szkoła świętego Cyra kontra świętego Maixent, nawet różne wydziały uniwersyteckie grały przeciwko sobie.

Rugby, zbyt agresywne, nie było popularne, tak samo jak siatkówka, której zorganizowano jedynie kilka meczy w Choszcznie, jednak wykorzystywano tamtejszą salę gimnastyczną do gry w koszykówkę.
To właśnie dzięki tej sali mogliśmy rozwijać nasze sportowe umiejętności. Bardzo szybko, każdej niedzieli popołudniu, cały Oflag przyzwyczaił się do przychodzenia do sali by oklaskiwać swoich mistrzów.

Baskowie w obozie, względnie nieliczni, rozkręcali dla nas atmosferę zawodów, przedstawiając czasami popisy tańca baskijskiego czy z Bearn. Pelota i tenis pozwalały nam przeżywać wielkie sportowe emocje.
Od końca 1942 i na początku 1943 roku, rozgrywano mecze pomiędzy najlepszymi zawodnikami, można wspomnieć takie nazwiska jak Plumenail, Pierrard czy Delloye.
Potem, po przybyciu do naszego obozu kolegów z Schoken wzbogaciliśmy się o zawodnika pierwszej klasy: Favieresa, który w tamtych dniach regularnie odnosił zwycięstwa w rozgrywkach tenisowych.

Od czasu do czasu, odbywały się również zawody w tenisie stołowym. Dla tej dyscypliny treningi były względnie proste. Na każdym piętrze naszych koszar biegł długi, główny korytarz, który w środku się rozszerzał tworząc względnie dużą przestrzeń dobrze oświetloną. To w tym miejscu każdy blok postawił stół do ping-ponga pozwalający amatorom na treningi . Cała ta gama sportów, które praktykowano w Oflagu IID-IIB była by niekompletna, gdybyśmy nie wspomnieli o bardzo popularnej dyscyplinie:grze w bule.
Szczególnie w okresie letnim, okoliczne tereny były zajmowane przez zwolenników tej gry i według dziennika ''Pisane na piasku'', w niektórych zawodach uczestniczyło wiele 4-osobowych drużyn.

Przed zakończeniem tego rozdziału, powróćmy do Bornego Sulinowa, ponieważ podczas długich pomorskich zim, uprawiano tam sporty zimowe. Obóz przedstawiał, z północy na południe , spory spadek terenu, co szybko zostało wykorzystane przez zwolenników jazdy na sankach. Od października 1940 roku, jeńcy zbudowali pewną liczbę sanek i po okresie próbnym, ruszyła prawdziwa fabryka sanek wyrabianych z desek łóżek wzmacnianych puszkami po konserwach. Istniała również na terytorium bloków I-IV wielka piaszczysta przestrzeń,
która po wykonaniu kilku prac, została wyrównana, i przy pomocy węża przeciwpożarowego, pożyczonego od naszych strażników, przekształcona we wspaniałe lodowisko, na którym jeździli łyżwiarze i hokeiści a w lutym 1942 roku zorganizowano ''Święto lodu'', podczas którego prezentowali oni swoje umiejętności.
Był tylko jeden wypadek, w dniu, kiedy tama na dole lodowiska poddała się naporowi wody i dwa baraki, znajdujące się poniżej zostały zalane.